“Hoe bevalt het jullie?”

Toen we tijdens hun bezoek aan de Berghut aan Winold en Petra vroegen wat zij leuk zou vinden om in onze nieuwsbrief te lezen, zeiden ze alletwee: “Ik wil graag weten hoe het met jullie gaat. Hoe bevalt het jullie? Is het wat jullie ervan hadden verwacht?” Goeie vraag, waar Hans en ik ieder een eigen gevoel bij hebben.

Hans: “Als ik alles in één woord moet samenvatten, is het voor mij: intensief. Zowel in alle positieve belevingen die we meemaken, als ook in de dingen die niet zo gaan als dat we gepland hadden. Ik beleef het allemaal intenser dan in Nederland. En wat me ook opvalt: er gebeurt zo ontzettend veel. Aan de ene kant vliegen de weken om, aan de andere kant gebeurt er zoveel afwisselends dat iets wat nog maar net is gebeurd, alweer heel lang geleden lijkt.

De eerste twee maanden waren druk en was ik in mijn hoofd veel bezig om de verbouwing op de rit te krijgen. Daarnaast waren er veel losse eindjes die allemaal aandacht en energie vroegen. Na twee maanden wordt de focus wat duidelijker richting de opbouw en komt ook het eindresultaat concreter in zicht. Dit geeft me aan de ene kant rust, aan de andere kant af en toe ook de zenuwen. Vragen als “Krijgen we het af?” en “Hoe gaat het nieuwe leven ons bevallen?” spoken door mijn hoofd.

Ik kom mezelf ook regelmatig tegen. Een eigen bedrijf is anders dan onderdeel uitmaken van een bedrijf als Deutsch Telecom. Elke euro die je uitgeeft, heb je zelf verdiend en moet je ook weer zelf terugverdienen. Als er dan grote uitgaven mijn en ons pad kruizen, moet ik het grote plaatje in het oog houden. Maar dat valt me af en toe zwaar.

Ook het samen runnen van een bedrijf is wennen. Privétijd en werk vloeien 100% in elkaar over. Vaak is dat oké, maar af en toe is het lastig, zoals met grote uitgaven en met bepaalde lastige beslissingen of onderwerpen. Deze neem ik letterlijk mee naar bed. Daarnaast niets dan lof voor de inzet en passie van alle hulptroepen. Het is heel gezellig en inspirerend. Wat echter wel wennen was, is dat we zelf de grens moeten trekken als we privétijd nodig hebben. En een beetje op tijd naar bed blijven gaan, want de jongens kennen het woord ‘uitslapen’ nog niet.

Die passievolle hulptroepen zijn een heerlijke warme deken. Mensen die het leuk vinden om met ons de Berghut tot een succes te maken. Mensen door wie wij gesterkt worden in wat we doen. Wat mij steeds duidelijker wordt, wat Nel al langer preekt: “Het komt allemaal goed!” Ik begin dat steeds meer te voelen, maar het is een verandering van mijn levenshouding en dat gaat niet vanzelf. Het is een uitgangspunt dat ik graag met mijn hele hart wil ondersteunen!”

Nel: “Als je vraagt of het bevalt en of het is wat we hadden verwacht, vind ik het erg lastig om daar antwoord op te geven. We zijn hier nog maar 3 maanden en er gaat nog zoveel komen! Soms denk ik en voel ik: “Het is nu al een succes.” Gewoon door hier te zijn, samen met Hans en de kids, in een fijn huis wonen, door de mensen om ons heen die bezig zijn met wat ze leuk vinden, met bergen die er elke dag anders uit zien, de schitterende herfstkleuren die we nu zien, de koeien die ons naast de tuin toekijken en het vele mooie weer. Maakt niet uit wat er nog komen gaat, het heeft al zoveel gebracht.

Dat wil niet zeggen dat het soms ook pittig is. Iedere verandering is even schakelen; dat waren er de laatste maanden in Nederland al heel wat, en nu hier ook. Zelf vind ik de taal lastig. Ik merk dat ik Duits praten – vooral als ik niet zo fit ben – graag vermijd, maar dan spreek ik mezelf even toe: kom op! De drempel wordt gelukkig steeds lager. Soms gaat het praten vanzelf, soms kom ik slecht uit mijn woorden. Ik wil het meteen goed doen en denk te veel na. Hans praat gewoon en ook al iets het niet altijd Duits, hij doet het gewoon.

Als mama blijf ik het spannend vinden voor de kinderen, waarschijnlijk spannender dan zijzelf. En dan voornamelijk als ze naar opvang. Ibon vindt het inmiddels helemaal leuk om twee dagen per week naar de oppasmoeder te gaan. Ze vindt Ibon een zeer aangenaam kind, fijn om te merken. Over Tobi zei ze de laatste keer: “Hij kan net zo hard huilen als Laura.” Ik heb Laura meegemaakt bij de oppas en dat was héél hard… Tuurlijk, het hoort erbij, maar gaat me aan het hart…

En vriendinnetjes: sorry dat ik zo weinig van me laat horen! Wanneer kan ik het allemaal doen? We zitten echt geen moment stil. Veel intensief contact me lokalen hebben we ook niet eens. Het is altijd kiezen tussen de vele dingen die je kunt en moet doen. Druk druk druk, dus… Toch voelt die druk niet vervelend. Maar het schuldgevoel is er wel. Ik ga ervan uit dat al we elkaar weer een keer mailen of zien, dat het oké is!

En gister tijdens een kop thee in het zonnetje vraag ik aan Irene – onze kok voor deze winter – wat ze van de Berghut vindt nu ze hier is, versus de beelden die ze had voordat ze hier een week kwam. Ze vindt de bergen zo mooi en: “Ik heb me weer verbaasd hoeveel tijd een gezin kost. Dat gaat gewoon 24 uur door.” Andere vriendinnetjes met kinderen mailen het ook: “Hoe doe je dat allemaal?” Ik weet het niet. Als je iets wilt, lukt het blijkbaar?”

Passie is dichterbij dan je denkt

“Zoveel mensen hebben deze wens en jullie doen het gewoon!”

Deze reactie krijgen we vaak van mensen die ons kennen, bezoeken of ons verhaal horen. Blijkbaar willen veel mensen hun biezen pakken en op een andere plek een nieuw bestaan opbouwen. Waarom eigenlijk? Om de stress en sleur in Nederland te ontvluchten? Om gelukkiger te worden? Willen ze echt emigreren of zijn ze niet gelukkig?

Ik vraag aan Peter, die hier een paar weken geleden was om meubels te maken, waarom hij heeft besloten om ons te hier te helpen. Zijn vriendin Petra is ook mee. “We hebben onze eigen droom nog niet  gerealiseerd en we kunnen zo toch een beetje meehelpen aan jullie droom en er zelf plezier van hebben. Meubels maken is mijn passie en daar word ik blij van.”

Wat was jullie droom dan, vraag ik? “We willen graag een Bed & Breakfast in Sicilië. Tja, waarom we he niet gedaan hebben… door een gebrek aan lef, denk ik. We hebben alletwee wel onze veiligheid nodig. Het is iets heel groots. En toen hebben we gekeken hoe we onze passie dichter bij huis konden realiseren. Toen hebben we besloten een nieuwbouwhuis te kopen, casco, zodat we ‘m helemaal zelf kunnen inrichten met zelf gemaakte meubels. De verre droom is er nog, maar nu even niet.”

Mooi, hè. Peter en Petra hebben hun passie dichterbij huis gezocht en pikken bij ons toch een graantje mee van hun eigen verre droom. Hans en ik verblijven in de bergen omdat we van de bergen houden en mensen elkaar willen laten inspireren en de bergen laten beleven. Dit is voor nu ons thuis.

Geluk zit niet in het buitenland, maar in jezelf en hoe je naar de dingen kijkt.

‘Team de Berghut’ voor het winterseizoen is compleet!

We zijn compleet!

We hebben de spanning er nog even ingehouden ;-). Maar het was ook voor ons al snel duidelijk dat Arjan en Bianca deze winter naar de Berghut moesten komen. We hebben voor komende winter een passievol en inspirerend Berghutteam van 5 mensen: Irene, Bianca, Arjan en wijzelf. We vullen elkaar perfect aan in onze passies en ervaring en gaan er samen een fantastisch eerste winterseizoen van maken. En niet te vergeten: met Ibon en Tobi.

We willen je graag alvast kennis laten maken met Irene, Bianca en Arjan. Ze vertellen zelf waarom ze naar de Berghut komen. Enne, het komt allemaal misschien een beetje overenthousiast over, maar als het zo voelt, is het lastig anders te zeggen… Recht uit het hart!

Irene heeft passie voor koken
“Na een aantal jaar zonder passie gewerkt te hebben, heb ik een paar maanden geleden het roer omgegooid: ik heb mijn huis verkocht, mijn baan opgezegd en ben voor onbepaalde tijd uit Nederland vertrokken. De eerste paar weken werk ik op een vakantieverblijf op een berg in Frankrijk. Daar ontdek ik meteen mijn passie. Eten, koken en mensen kennis laten maken over hoe je echt lekker kunt eten, met echte producten, zonder (ongezonde) toevoegingen. Na Frankrijk ga ik naar Italië om meer te ontdekken over voeding en lekker eten. In Italië weten ze hoe ze echt moeten koken met weinig producten maken ze van elk gerecht iets bijzonders. Een belangrijke stroming voor mij is SlowFood. Werken met regionale en gezonde, verse producten.

Een paar weken na mijn vertrek lees ik voor de zoveelste keer het blogbericht van Hans en Nel dat ze op zoek zijn naar een passievolle kok. Ik moet het doen. De energie die we bij elkaar opwekken zegt voor mij genoeg. De mogelijkheid die ik hier heb om mijn eerste echte keukenervaring op te doen voor grote groepen, met de producten zoals ik het wil en met de mensen die vol passie werken en dat als drijfveer hebben, daar heb ik jarenlang naar gezocht! Ook al houd ik niet van  sneeuw, heb het altijd koud en als ik in november ga dan zit ik een winter lang echt in de sneeuw…

Nu ik hier een weekje ben wordt het gevoel alleen maar sterker dat het me heerlijk lijkt een half jaar lang samen te werken. Om het concept van de Berghut tot een prachtige plek te maken, waar passievolle mensen komen genieten van de prachtige omgeving, de geweldige mensen en natuurlijk goed eten!”

Arjan kan niet zonder bergen en weet wat mensen willen
Arjan wordt tijdens zware sneeuwval – in april 1969 – geboren en kan daarna niet meer zonder! De bergen zijn zijn thuis: in de zomer op Kreta, in zijn jeep de routes uitzoekend voor zijn eigen bedrijf of in het winterse op de latten, al genietend van het uitzicht. Hij heeft al zo’n dertig seizoenen toerisme-ervaring in het buitenland. “Heerlijk toch om van je hobby je werk te maken en niet het gevoel te hebben dat je ‘weer naar je werk moet’.”

Al jaren werkt Arjan gedurende de winter in de sneeuw. “Zell am See voelde – en voelt nog steeds – als m’n tweede woonplaats. Hopelijk gaat Rauris dit evenaren. Na vorig jaar op een erg commerciële wijze een horecagelegenheid [144 bedden, restaurant, après ski-bar] in de Franse Alpen te hebben gerund, hoop ik nu m’n energie kwijt te kunnen in de ‘kneuterige’ Berghut. Begrijp me niet verkeerd: kneuterig is top!  Zo heerlijk kleinschalig en het persoonlijke contact.

Nel en Hans, alvast bedankt voor alles wat jullie toe nu toe al voor me betekent hebben. En wat een verademing: het feit we elkaar hebben gemaild en telefonisch hebben gesproken en jullie uitgaan van vertrouwen. Ik heb niet onnodig een eind hoeven rijden voor een sollicitatiegesprek, waar je dan vervolgens vandaan komt met het gevoel ‘tja de koffie was lekker, maar verder…’ De eerste klik is er. Ik hoop ook de 7.685.587ste  en dat ik in de Berghut mijn andere thuis zal vinden.

O ja, in mijn verhaal vergeet ik mijn lieve Bianca; de persoon waar ik mee op één lijn zit en die mijn bovenpan een enorme rust geeft aan de ene kant, en mijn energievelden aanwakkert aan de andere kant. Bianca een heerlijk persoon om mee samen te zijn. Zonder jou had ik nooit gereageerd!”

Bianca volgt haar hart en (ver)blijft in het  buitenland en: ze is dol op kinderen!
“Wat kan ik aan de mooie worden van Arjan toevoegen? Ook ik ben blij dat ik naar mijn gevoel heb geluisterd en net zo enthousiast erin sta als Hans, Nel, Irene en Arjan. Toen ik de foto’s van Ibon en Tobi zag, werd ik direct verliefd, wat een heerlijke koppies… En daar mag ik de hele winter mee optrekken… Daar heb ik nou zin in!” Bianca gaat ze kinderopvang doen voor gasten en van Ibon en Tobi, als we zelf aan het werk zijn. Daarnaast heeft de jarenlang ervaring in het toerisme, een perfecte combi.

“De afgelopen weken zijn voor mij heel erg mooi geweest. Ik heb besloten mijn hart te volgen. Na een zomerbaan op Kreta, kom ik de liefde van mijn leven tegen. Ik ben al verliefd op het eiland en zie daar: Arjan. Onze relatie gaat in een sneltreinvaart en we genieten met volle teugen. Op het moment  dat Arjan en ik elkaar leren kennen, spreken we naar elkaar uit dat we de winter willen gaan doorbrengen in Oostenrijk.

Toeval bestaat niet. Bij het googlen kwam Arjan op het blog van de Berghut terecht en ook hier was weer niet van ‘toeval’ te spreken. Met mijn verhalen over het werken met kinderen in zijn achterhoofd, stuurt hij spontaan een mail naar Hans en Nel. Wat daar allemaal uit voort is gekomen en nog zal komen, het is bijna niet te geloven. Ik ben er enthousiast over, dat moge duidelijk zijn!”
Vanaf ongeveer 1 november treffen we elkaar in de Berghut en gaan we met z’n allen de laatste voorbereidingen treffen voor de opening met kerst en het eerste seizoen. We vinden het super dat jullie er dan al zijn: het gevoel van de laatste loodjes van de verbouwing en veel voorbereidingen met elkaar kunnen meemaken. We hopen snel een teamfoto te maken in dikke sneeuwvlokken. We doen het nu nog even met afzonderlijke kiekjes: vanuit de bergen en vanaf Kreta.

Hans & Nel: wie doet wat?

We kunnen met kerst nog zo’n mooi gerenoveerde Berghut hebben staan: als niemand weet dat we bestaan en wat we allemaal voor moois te bieden hebben, dan blijft onze Berghut leeg. Dus het is ‘én/én’. Wat Hans en ik doen, vult elkaar – meestal – perfect aan. Een impressie van de verdeling van ons dagelijkse werk in dit voorbereidende halfjaar.

Onze dag
We staan ’s morgens om en om op voor de jongens. Met een beetje pech is dat rond 5.30 uur, maar soms worden we ook positief verrast en is het al 7.30 uur! De ‘uitslaper’ doucht en rond 8.00 uur ontbijten we samen. De vroege vogel heeft inmiddels de kinderen aangekleed en doucht. Daarna gaat Hans het huis in en ben ik – Nel – bij de kids. Als Tobi slaapt, gaan Ibon en ik vaak naar buiten toe of boodschappen doen.

Vaak slaapt Tobi nog twee keer, soms één keer. Sinds we hier zijn, slaapt Ibon ’s middags niet meer. Hij wil niet, maar het zou ook niet handig zijn; de mannetjes slapen namelijk op 1 kamer en dan slapen ze alletwee niet! Dus als Ibon moe lijkt te zijn, brengen we oud papier en dozen van de tegels weg en rijden nog een stukje verder het dal in. Ibon valt vanzelf in slaap. Thuis aangekomen, maak ik zijn gordel los en laat ik zijn deur open. Als hij wakker wordt, wandelt hij zelf naar binnen.

Ook hier hebben we koffietijd, eten we een broodje tussen de middag en drinken we ’s middags een kopje thee. Ik probeer zoveel mogelijk het avondeten klaar te hebben als Tobi wakker wordt van zijn middagslaapje. [Inmiddels gaat Ibon twee dagen en Tobi 1 dag naar een oppasmoeder in het dorp.] Na het avondritueel gaat Hans vaak nog het grote huis in en duik ik vaak achter de computer. Gemiddeld rond 22.30-23.00 uur zoeken we ons bedje op en vallen we met Pauw & Witteman – op uitzendinggemist.nl – in slaap. Aangezien we vaak logees over de vloer hebben, kan onze avond er verschillend uitzien.

Wat doet Nel veelal?
Ik ga over ons eigen huishouden en tuin, schone bedjes voor de logees, de kinderen [overdag], marketing voor en communicatie over de Berghut, klantcontact en boekingen, verven en de inrichting. Voor de marketing en communicatie duik in ’s avonds veelal achter de computer: ervoor zorgen dat mensen de Berghut weten te vinden en enthousiast worden, zodat we ze een keer in de Berghut kunnen ontmoeten, onze nieuwsbrief Berichten uit de Berghut verzorgen [de eerste verschijnt binnenkort] en het blog actueel houden. We worden op de voet gevolgd: we hebben gemiddeld ongeveer 100 bezoekers per dag! Meer uitschieters naar 200-300 bezoekers. Daarnaast is het een superleuk document voor onszelf.

Wat doet Hans veelal?
Hans begeleidt de verbouwing en verzorgt de bedrijfsmatige kant van de Berghut. Hans is bijna elke dag in het grote huis te vinden. Hij beslist welke dingen er vandaag, morgen, over een week en een maand moeten gebeuren. Hij bereidt dingen voor de aannemer voor en doet samen klussen met hem en – als er bekenden – werkt hij met hen waarvoor ze gekomen zijn. En de bouwmarkt zit niet om de hoek, dus dat kost ook tijd. Hans heeft een nieuwe hobby: met hout werken. Het is de bedoeling dat hij alle bedden en commodekastjes zelf maakt en ook de kleine Berghut wordt een mooi stukje houtwerk! Daarnaast moeten er tussendoor veel praktische dingen geregeld worden, zoals het invoeren van de auto, vergunningen verkrijgen om ’s avonds te mogen koken. Veel dingen daarvan verzorgt hij ook.

We weten inmiddels dat we met kerst 30 gasten ontvangen, dus een betere motivatie om de verbouwing samen tot een perfect einde te brengen, hebben we niet!

Sommige dingen lijken te mooi om waar te zijn…

Sommige – en misschien wel meer – dachten er vast het hunne van: “Mensen die jullie vanuit passie gaan helpen… Sure!” Misschien een beetje naief, maar wij geloofden en geloven erin. Hans overigens iets minder dan ik ;-). Nu met klussen werkt het al super. Nu het winterseizoen.

Irene, die vanuit passie ons komt helpen door te koken, hebben we ook al. Helemaal super. Ze komt morgen voor een week langs om kennis te maken met de Berghut en te kijken wat voor lekker eten er in de omgeving te krijgen is. We gaan ook samen een nieuwe keuken uitzoeken. Ze mag helemaal los gaan!

Nu nog iemand voor de kinderopvang.

Vorige week ontvangen we van Arjan een mail.
“Wij zoeken samen werk voor de komende wintermaanden. Mijn vriendin kan de kinderopvang verzorgen en ikzelf kan diverse werkzaamheden uitvoeren of eventueel als skileraar fungeren. Graag een reactie als er mogelijkheden zijn.”

Een summiere mail, dus we willen meer weten. Wat spreekt iemand aan aan de Berghut? Wat drijft iemand? Natuurlijk googlen we ook even. Iets ouder dan wij, prima. Als we na een paar dagen nog geen reactie hebben gehad, mail ik nog even. We hebben wat problemem met onze mail gehad, dus misschien hebben ze ‘m niet ontvangen.

Vrijwel direct krijgen we een mail waar het enthousiasme en de passie van afspat. Deze mail was dus de afgelopen dagen in de maak… Naast de passie en het enthousiasme die Arjan en Bianca uitstralen, hebben ze ook nog eens veel ervaring op verschillende terreinen van toerisme. Daarnaast vindt Bianca kinderen erg leuk en combineert dat ook in haar werk de laatste jaren. “Moet je lezen, Hans!”

We plannen een telefonische afspraak via Skype.

Ondertussen gaat naast ons verwonderde gevoel ook het hoofd spreken. Het zou toch té mooi zijn? Wat zou de catch zijn? Arjan heeft ook in Zell am See gewerkt, hier nog geen half uur vandaan. “Misschien moeten we even een referentie navragen”, zegt Hans. En ze hebben wel heel verschillende dingen gedaan. Wat zou de reden zijn? Tegelijkertijd hebben we eerder aan een stel gedacht en nu hebben we er misschien wel eentje…

Vanuit mijn perceptie dat alles goed komt en dat er meer mensen vanuit passie leven, probeer ik Hans te vertellen dat het ook gewoon echt zo mooi kan zijn als het lijkt. “Wij doen dit toch ook vanuit onze passie?”

We zitten maandagmorgen 1,5 uur met z’n vieren aan de ‘telefoon’. Tja, wat moeten we erover zeggen? Het is té veel. Ze weten waar ze het over hebben, ze denken mee, het zijn aanpakkers, de passie spat ervan af: ze willen samen met ons en Irene een fantastisch eerste seizoen neerzetten. “Zoals jullie erin zitten, vanuit passie en dan in deze tijden van crisis, dat komt je bijna niet meer tegen. Daar willen wij aan meewerken.” We worden er stil van en tegelijkertijd hebben we schik. Arjan vertelt zelfs dat hij 5 uur lang ons blog heeft zitten lezen… Het moge duidelijk zijn: zij gaan ervoor.

Wij ook? Wordt vervolgd….

Update van ‘the making of…’: de kleine Berghut

We hebben vandaag weer aan de kleine Berghut gewerkt! Onderaan het bericht over de kleine Berghut kun je de laatste werkzaamheden zien.

Gaat die gastronomievergunning er wel komen…?

Ooit bij ‘Ik vertrek‘ gezien dat men in Oostenrijk in het ingewikkelde traject van het aanvragen van een bedrijfsvergunning zat? Wij hebben dit onderdeel in ieder geval gemist! Jammer genoeg, want we hadden er veel van kunnen leren…

Als je in Oostenrijk een pension wilt runnen, heb je een vergunning nodig. Twee eigenlijk. Er moet een vergunning op het pand zitten om een bedrijf te kunnen runnen [tot 10 ? bedden kun je dit privé doen] en iemand van de degenen die het pension runnen, moet een gastronomievergunning hebben. Je mag dus niet zomaar een pension beginnen; je wordt geacht om er wel een beetje verstand van te hebben ;-).

Het vergunningensysteem leek een beetje vreemd in elkaar te zitten. Zelfs als je de hotelschool hebt gedaan, moet je vaak nog een 16 daagse gastronomiecursus – Befähigungsprüfung Gastgewerbe – doen om de vergunning te krijgen. Als je een universitair diploma hebt – zo lezen wij op verschillende internetfora – is dat niet nodig, welke richting ook. Apart, maar voor ons wel gunstig.

Het in gang zetten van een bedrijf, begint bijna 2 maanden geleden.

Stap 1:verklaring goed gedrag
Hans moet een verklaring ‘goed gedrag’ hebben, uit Nederland, bij grote voorkeur in het Duits. Het wordt Engels, Duits is moeilijk, moeilijk, moeilijk. Hans machtigt zijn vriend Bram om deze verklaring aan te vragen. Na een paar weken blijkt Hans gelukkig geen crimineel verleden te hebben. 😉

Stap 2: formulieren invullen
Er moeten wat formulieren ingevuld worden. De mevrouw van de gemeente [Bezirkshauptmanschaft] adviseert Hans even naar kantoor te komen in Zell am See. Maar als Hans 5 uur later terugkomt, was het toch iets meer dan een formuliertje invullen. “Het was een kastje-muur ochtend, zucht.” Er lijkt helemaal geen bedrijfsvergunning te zitten op het pand en we hebben het als bedrijfspand gekocht… Bij de instantie die er verstand van heeft, is er in ieder geval geen vergunning te vinden. Lijkt dat dan het addertje onder gras te zijn…?

Hans neemt contact op met de vorige eigenaresse. Ze volgende dag komt ze langs met een akte uit 1988, het moment dat zij het pension overneemt. De huidige vergunningen, bestonden toen nog niet. De Bezirkhauptmanschaft neemt contact op met de ‘uber’-Bezirkshauptmanschaft in Salzburg en na een week horen we het verlossende woord: we mogen op deze locatie een bedrijf runnen op basis van vol pension [wij doen half-pension]. Joehoe!

Stap 3 [parallel]: bul vertalen
Hans moet zijn bul laten vertalen, bij een officiële vertaler. Dat verloopt gelukkig soepel.

Stap 4: weer naar de Bezirkhauptmannschaft
Vertaalde bull ingezonden naar deBezirkhauptmannschaft. Dan krijgen we een paar dagen geleden bericht dat Hans zijn studie niet wordt erkend. We kunnen twee dingen doen: in ‘ hoger beroep’ gaan bij het miniserie of so wie so de 16-daagse Gastronomiecursus doen. Interessant en goed natuurlijk, maar dat betekent 16 dagen niet productief kunnen zijn in het huis… Even verwerken.

Hans besluit bij zijn contactpersoon langs te gaan om uitleg te krijgen. Ze gaat proberen nogmaals ons verzoek in te dienen. Daarbij zorgt Hans nog dat zij zijn CV krijgt. Zijn bestuurservaring bij zijn studentenvereniging Unitas als penningmeester en zijn ervaring daar achter de bar zou nog van pas kunnen komen… Dat hebben we nu in gang gezet.

Voordat we bericht krijgen op het opnieuw ingezonden verzoek, zijn we waarschijnlijk 2 weken verder. Ondertussen weten we dat er 19 oktober nog een gastronomiecursus begint, ruim drie weken fulltime… Er staat in die tijd ook nog bezoeken van bekenden hier gepland. En we wilden in oktober ook nog een weekje naar Nederland.

Tja, hoe het gaat lopen, weten we niet. Ons motto is in ieder geval: het komt allemaal goed! Lees het vervolg maar…

Meubels maken

Peter heeft passie voor meubels maken en is met zijn vriendin Petra een week naar de Berghut gekomen om meubels te maken. Winold heeft met de Matratzenlager al zo´n onovertrefbare standaard neergezet, dat we die uitstraling ook met de andere meubels willen… Aan de slag dus!

Doel voor deze week: een een- en persoonsbed maken, een commode, een tafel voor in de Stube en misschien een stapelbed. Als we deze allemaal hebben, kan Hans zelf de rest maken in x-voud.

Zondag 13 september
Het eerste meubelstuk dat de mannen gaan maken – vooral om uit te proberen wat de mogelijkheden zijn – wordt een eenpersoonsbed. Er is nog wat afvalhout over waarmee ook de Matratzenlager is gemaakt. In iets meer dan een dagdeel zetten Peter en Hans een schitterend ben in elkaar! En het ligt nog lekker ook 🙂

Maandag 14 september
Vandaag waren Peter en Hans zo blij als een kind. Ze hebben bij een houtzagerij voor 5 euro een paar boomstammen en wat afvalschijven mogen ‘uitzoeken’. Perfect om het eerste stapelbed mee te kunnen maken! De stammen zijn kletsnat, dus die staan nu bij onze kachel te drogen… Daarnaast heeft Peter de plankjes voor de eerste commode voorbereid.

Ibon was vandaag voor het eerst bij een opppasmoeder. Petra en ik hebben aardig wat stappen kunnen maken. Het concept van de eerste nieuwsbrief Berichten uit de Berghut is klaar en ik heb een flinke partij [stapelgoed] handdoeken voor in de badkamers besteld. Ja, ik mis hier de Hema! Gelukkig hebben we internet en een bezorgadres in Nederland…

Petra, die passie heeft voor zoeken én vinden, vindt na lang speuren perfecte huttensloffen voor onze gasten. En ze ziet fantastische grijs-wit geruite dekbedden op mooi-ruitje.nl. Ze vallen aardig buiten ons budget, maar dat weerhoudt me er niet van om contact te zoeken. Nicole van mooi-ruitje.nl vindt het helemaal leuk. Er is inmiddels een sample onderweg. Aangezien we een hele hoop overtrekke nodig hebben [het aantal bedden x 2] , gaan we kijken of we een mooie prijs kunnen maken. Zou super zijn!

Dinsdag 15 september
Helaas is deze dag wat anders afgelopen dan we allemaal hadden gehoopt. Wegens familieomstandigheden vertrekken Peter en Petra – vroegtijdig – rond het middaguur weer naar Nederland. Het maken van de meubels zet Hans op een ander moment voort. Heel veel sterkte, Petra en Peter. De afgelopen dagen zaten vol passie en inspiratie!

11 september: draadloos netwerk in de Berghut!

De Berghut heeft vanaf nu wireless netwerk! Dat betekent dat je in het hele pand draadloos kunt internetten. Onmisbaar voor mensen die hier in de toekomst willen komen werken of even hun mail willen checken. Arjen heeft het netwerk de laatste dagen aangelegd. Hij is bergliefhebber en wandelende ict-encyclopedie. Frits en Hans sr. hadden begin augustus al 70 meter kabel door het huis getrokken, dus dat versnelde het proces!

Daarnaast komt er een webcam op de eerste verdieping van de Berghut. Deze hangt richting het dal zodat je altijd kunt zien wat voor weer het hier is. Hans en Arjen hebben het ook uitgebreid gehad over de muziektoevoer in de Stube en een multimediaplek in de speelruimte.  Arjen komt nog een keertje terug om ook deze dingen in orde te maken. Super.

Heel erg bedankt, Arjen!

Volg ‘the making of….’ de kleine Berghut!

Van de 3 kuub afvalhout die we voor de bouw van de Matratzenlager hebben aangeschaft, is nog een en ander over. Winold komt op het idee om daarvan een kinderhuisje te bouwen in de tuin: de kleine Berghut. Briljant!

Hij hoopt er zelf nog het fundament voor te kunnen maken. De tijd vliegt en de Matratzenlager heeft prioriteit. Dus Hans is na instructie en vertrek van Winold afgelopen zaterdag zelf begonnen met het bouwen van de kleine Berghut. Een leuke uitdaging! Volg de komende tijd de bouw.

Zaterdag 5 september

Zondag 6 september
Het framewerk staat!

Maandag 7 september
De vloer zit erin!

Dinsdag 8 september
Het dak kan erop. We kijken wat we kunnen gebruiken van het afvalhout. Een paar planken proberen, maar dat gaat niet waterdicht zijn... Morgen verder met bredere planken. [Inmiddels is Arjen gearriveerd die ons draadloos netwerk gaat aanleggen.]

Donderdag 10 september
Het dak zit erop! Van potdekselhout dat voor de muren binnen bestemd was. Maar Hans heeft nog een kuub extra besteld. Je kunt er maar beter genoeg van hebben 🙂 Het dak is overigens toch nog niet helemaal waterdicht…

Zaterdag 12 september
We hebben inmiddels nieuwe hulptroepen met houtkennis! Dus er komen nog wat extra steunbalken in het hutje. Hans heeft met Peter ook de raampjes gemaakt.

Zaterdag 19 september
De kleine Berghut klaar hebben voordat we open gaan met kerst is natuurlijk gaaf. Maar de kamers en de Stube hebben toch prioriteit, dus de kleine Berghut blijft een weekendactiviteit. Een snoepje voor op een mooie najaarsdag, zoals vandaag. Ibon helpt ijverig mee met zijn eigen boormachine en hamer. Inmiddels zitten er bijna drie ‘muren’ in!

Zaterdag 24 en zondag 25 oktober
De kleine Berghut is klaar! Hij is winterproef. Hans wil nog wel wat bankjes en tafeltjes maken, maar ook nu al kan erin gespeeld worden.

6 september: abrikozenoogst

Zondagmiddag. Hans bouwt de kleine Berghut in de tuin, ik ben abrikozen aan het plukken, Tobi eet ze op in de kinderwagen en Ibon is ze aan het wassen. Namiddagzonnetje op het terras. Uitzicht op besneeuwde toppen. Echt een ultiem geluksmoment.

Maarliefst vier manden komen er af van de twee bomen die tegen het huis staan. Even mijn moeder bellen: “Hoe moet ik ook alweer jam maken??” Eén mand gaat de pan in en de compote/jam is echt heerlijk. Niet te zoet, precies goed. De rest gaat schoon en ontpit de diepvries in, voor een andere keer. Binnenkort zijn de vlierbessen aan de beurt.

Hoe gaat het met de boekingen?

Het is heerlijk wonen tussen de bergen. We hebben een hele fijne eigen woning. Vandaag hadden we weer uitzicht op besneeuwde bergen. Echt fantastisch. Maar op een gegeven moment moet er wel geld binnenkomen, anders is het snel afgelopen…

Goed nieuws: er komen deze winter in ieder geval al 16 gezinnen naar de Berghut! Meteen nadat de Berghut op marktplaats.nl stond, kwamen ook hier reacties binnen. We staan inmiddels ook op vakantiebijnederlandersinoostenrijk.nl en nltraveller.nl (hier komt nog een foto en een uitgebreid profiel van de Berghut op te staan.)

We krijgen erg leuke reacties. `Wat een mooie site, ik word er helemaal enthousiast van!` En mensen die al geboekt hebben, kijken ernaar uit om naar de Berghut te komen.

Tijdens de kerst komen Tineke, mijn zus, met haar gezin en inmiddels vier andere gezinnen uit dezelfde vrienden- en kennissenkring. Eén van de gezinnen slaapt op de Matratzenlager. Ze volgen de bouw van hun 6-persoonsstapelbed op de voet!

Helaas was voor een geïnteresseerde met 4 gezinnen niet voldoende plek meer in de Berghut in de voorjaarsvakantie. `Ik heb de andere gezinnen verwezen naar jouw site en iedereen was erg enthousiast, dus als het mag komen we tijdens de wintersport graag bij jullie kijken om dan misschien te boeken voor het volgend jaar.`

Voor de oud&nieuw week zijn afgelopen week 3 bevriende gezinnen geïnteresseerd. Donderdag komt een Nederlands stel even in de Berghut kijken. Ze hebben in de buurt een vakantiewoning en zeggen via kennissen over de Berghut gehoord te hebben. Na een kleine rondleiding vertelt de man dat hun dochter met oud&nieuw interesse heeft. Ze kwamen dus even polshoogte nemen of het wel wat was :-).

En vorige week zijn hier de ouders van Inge die hier vroerg jarenlang vakantie met elkaar hebben gevierd. Ze komen nog elk jaar in Rauris en hebben samen met ons hun herinneringen opgehaald. `Dit is misschien wel het plekje  met het mooiste uitzicht in het dal.´ Het zal je maar gezegd worden!